توضیحات در مورد التهاب گوش

توضیحات در مورد التهاب گوش

التهاب گوش یا عفونت گوش به نام اوتیسم یک بیماری گوش فراوان است. در صورت پرخوری در گوش میانی، بیماری التهاب گوش است و در صورت دخالت خارجی گوش (کانال گوش و کانال شنوایی خارجی)، آن را التهاب گوش خارجی می نامیم.
درمان التهاب گوش

اگر چه ممکن است علت این بیماری باشد، اما در عفونت حاد اوتیسم، لازم است آنتی بیوتیک مناسب را قبل از اینکه شکم تنگی قطع شود، تجویز نمایید. معمولا برای 10 روز آنتی بیوتیک ها مانند آموکسی سیلین، کوتریمکسازول، اریترومایسین، کوموسیک کلاو و سفالوسپورین های خوراکی مانند سفیکسیم تجویز می شوند. ما پوست و تب را با استامینوفن یا ایبوپروفن کنترل می کنیم. اگر گوش میانی در حال برانگیختن باشد، غشای تمپانک امکان بازسازی و بسته شدن را پیدا نمی کند و در نتیجه فرد دارای عفونت مزمن گوش میانی است. مسکن اولین درمان برای عفونت گوش است. دکتر وضعیت بیماری کودک و احتمال بروز عوارض عفونت را ارزیابی می کند. کودک باید برای ابتلا به عفونت و حضور پرده گوش (عفونت گوش داخلی) یا تکرار عفونت بعد از آزمایش اولیه کنترل شود. حتی اگر فرزند شما به نظر خوب برسد، باید آن را به دکتر خود بازگردانید، به ویژه اگر شما 4 هفته دیگر هستید. یک آنتی بیوتیک ممکن است آنتی بیوتیک را به کودک تزریق کند، اما عفونت های گوش معمولا بدون استفاده از آنتی بیوتیک بهتر است. بنابراین، دارو را به صورت خودسرانه مصرف نکنید و مطمئن شوید که با دکتر خود مشورت کنید. استفاده از آنتی بیوتیک ها بستگی به سن کودک و شدت عفونت دارد. اگر ایمپلنت اسکولوتوم در گوش کودک وجود داشته باشد، پزشک آنتی بیوتیک را تجویز می کند، زیرا احتمال عوارض جدی عفونت گوش مانند مننژیت باکتریایی در میان کودکان مبتلا به ایمپلنت اسکولی، بالاتر از سایر کودکان است.
التهاب گوش

التهاب ناشی از عفونت در مجرای ادرار باعث درد می شود، بنابراین درد علائم رایج بیماری است. خروج ترشحات زیر التهاب دیگر در بین سایر نشانه های رایج است. نشانه های دیگر عبارتند از قرمزی مجرای و اطراف لالوی گوش. در بعضی موارد، هنگامی که شدت بیماری بالا است، گره های لنفاوی اطراف گوش می توانند از بین بروند، و درد در لاله ها و نکتوپیک ها می تواند بیشتر و در نیمه وقت درد ایجاد کند. شدت درد می تواند بسته به شدت بیماری افزایش یابد. افزایش التهاب می تواند بسته شدن کانال گوش نسبتا یا به طور کامل زمانی که بیمار به طور معمول از دست دادن شنوایی پیدا کند. این از دست دادن شنوایی یک نوع گذرا، یعنی یک عصب گوش سالم است، اما انتقال صدا از فضا به گوش داخلی دشوار است. لازم به ذکر است که این التهاب و عفونت در بسیاری از موارد بدون هیچ گونه علتی رخ می دهد.
درمان التهاب گوش خارجی

برای درمان، قطره ای از آنتی بیوتیک تلفن، مانند قطره ای از سایپروفلوکساسین یا قطره پلی متیسین، در موارد شدید آنتی بیوتیک های خوراکی استفاده می شود. علاوه بر این، محیط گوش باید اسیدی باشد تا میکروارگانیسم ها رشد نکنند، که به دنبال آن قطره اسید استیک یک و دو درصد یا یک قطره اسید بوریک در الکل مصرف می شود. در موارد تشدید حاد، از تخلیه مش و مش استفاده می کنیم. خشک کردن محیط زیست و استفاده از قطره های کورتیکواسترویید در شرایط قارچی و آلرژیک.
سردرد ناشی از التهاب گوش

گوش ها مهمترین نشانه های این دو بیماری هستند. در هر دو مورد دادرسی ممکن است کاهش یابد؛ در هر دو، طول دوره گوش کوتاه است و بنابراین پزشک و بیمار ممکن است مشکلی ایجاد کند. تفاوت التهاب گوش خارجی با التهاب گوش میانی: علیرغم تشابه نشانه های این دو بیماری، درمان و درمان این دو بیماری متفاوت است. در التهاب گوش میانی، استفاده از آنتی بیوتیک های سیستمیک ضروری است و بیمار باید تحت درمان سیستمیک، خوراکی یا تزریقی قرار گیرد، اما در التهاب گوش خارجی، به طور کلی نیازی به درمان آنتی بیوتیک سیستمیک نیست و معمولا این بیماری در التهاب گوش خارجی بهتر از التهاب گوش میانی است. یکی از مهمترین عوامل در تمایز این دو بیماری، فصل بیماری است. التهاب گوش میانی معمولا در فصل زمستان و در فصل سرد بیشتر است، اما التهاب گوش خارجی در فصل گرم شایع تر است. افراد مبتلا به التهاب گوش میانی معمولا تب، اما در التهاب گوش خارجی معمولا باعث تب نیست، به عبارت دیگر تب در گوش میانی گوش التهاب بیشتر از گوش خارجی است. در التهاب گوش میانی، در معاینه وزوز گوش پزشک وجود ندارد، اما در عفونت گوش خارجی، وزوز گوش به طور معمول خوب است، و در معاینه کانال گوش، علائم معمول عفونت نشان داده شده است. در افرادی که التهاب گوش میانی دارند، دستکاری و حرکت تیل هیچ تاثیری ندارد